Γράφει ο Κώστας Κυδώνης:
Με τις επικείμενες ευρωεκλογές, όλοι λίγο πολύ προσπαθούμε να λάβουμε, ίσως μια πιο ορθή και συνετή απόφαση, για το ποιον θα επιλέξουμε να μας εκπροσωπήσει. Θα έπρεπε άραγε η συγκεκριμένη ψήφος, να ληφθεί ως μη σημαντική ή «χαλαρή» στο νου μας, ή πράγματι να τη λάβουμε υπόψη; Μάλλον το δεύτερο. Με το πέρασμα των δεκαετιών πανευρωπαϊκώς οι χώρες έχουν περάσει από σαράντα κύματα. Το Γνωστότερο δε, της πανδημίας, η οποία «γονάτισε» κοινωνικά και οικονομικά τα κράτη. Ωστόσο, δεν είναι μόνο αυτή που μπόρεσε να πλήξει τα έθνη, αλλά συνάμα ο πληθωρισμός, η ενεργειακή και κλιματική κρίση, και οι αυξημένες διαταραχές, που πλέον δεν είναι διαχειρίσιμες.
Με τους κομματικούς αρχηγούς και τα «στηρίγματά» τους, να προσπαθούν να επωφεληθούν από τις καταστάσεις, νομίζουν πως βρίσκουν τις πόρτες ανοιχτές, ώστε να πραγματοποιούν όσα επιθυμούν εις βάρος άλλων. Προβάλλουν τα δικές τους ιδεολογίες καταπατώντας τα «θέλω» των πολιτών, ή παραφράζοντάς τα μέσα από τις ρητορείες τους, και εμείς ως πολίτες τους ακούμε και νιώθουμε ανήμποροι να αντισταθούμε σε όλο αυτό που συμβαίνει. Είμαστε απαθείς και έρμαια των αποφάσεών μας.
Είναι γεγονός ότι, όσο αυξάνονται κατά κλίμακα τα ποσοστά ψήφων εμπιστοσύνης στα πρόσωπά τους, και οι χρηματικοί αριθμοί στους λογαριασμούς τους, τόσο μειώνεται η ελπίδα στα μάτια των κοινωνιών, τα ψυχικά τους αποθέματα και η αγοραστική τους ικανότητα. Πώς η οικονομία να θεωρηθεί κυκλική, όταν λόγω του αυξανόμενου πληθωρισμού, ο μέσος πολίτης να μην μπορεί να καλύψει τις βασικές του ανάγκες; Πώς ο καταναλωτής θα στηρίξει τον εαυτό του, αλλά και τον ιδιώτη, και αυτός με την σειρά του τους υπαλλήλους της επιχείρησής του και να αποπληρώσει τις εκκρεμότητες του; Πώς το ίδιο το κράτος θα αποτελέσει στήριγμα ισάξιο της κοινωνίας και θα της παρέχει τα απαραίτητα, όταν δεν μπορεί να την κάνει να ευημερήσει;
Όλες οι αποφάσεις συζητούνται, λαμβάνονται και εκδίδονται μέσα από το Ευρωκοινοβούλιο. Είναι η κατάλληλη στιγμή να καθορίσουμε με την ψήφο μας, μια πιο δίκαιη επιτροπή, συλλογική και αμερόληπτη, που δεν πραγματοποιεί κυβερνητικά ρουσφέτια και εκθέτει «προγράμματα» εξατομικευμένα ειδικά για κάθε κρατικό μηχανισμό, ώστε να μπορέσει να ανακάμψει το εκάστοτε έθνος.
